O MEDO AO FRACASO COMO ARTISTA. O COLIBRÍ AMARELO.
Levo case 30 anos traballando como artista plástico, pronto cumprirei 50 anos.
De 20 a 40 vivín feliz no mundo da arte. Tiven éxito e recoñecemento, os mellores anos da miña vida.
Houbo un momento, coincidindo coa crise económica de 2008, no que todo parou, o mercado caeu, os museos quedaron sen orzamentos, os coleccionistas cambiaron de interese e todo se derrubou.
Entroume un gran medo, o medo ao fracaso.
Medo aos dous fracasos, o fracaso do recoñecemento e o fracaso da mala acción.
Medo a min mesmo por non poder aceptar os acontecementos e chegar a pensar que a culpa é miña.
Creo que paso moito tempo só volvendo ás miñas obsesións.

O MEDO Á ANSIEDADE, A NECESIDADE DOS FARMACOS.
Teño 49 anos e son artista plástico. A ansiedade, a angustia e o pánico acompañáronme toda a vida.
Estou diagnosticado dun trastorno de ansiedade que causa depresión.
Moitas veces síntome nervioso, axitado e tenso ante situacións da vida cotiá que non representan un perigo real. Vivo nunha sensación de perigo inminente que me provoca unha gran axitación e tensión.
Sinto preocupacións desproporcionadas nas que non podo deixar de pensar e non podo concentrarme noutra cousa. Se a intensidade da preocupación aumenta, vou ao nivel de trastorno de pánico.
Teño un trastorno de ansiedade xeneralizada que se proxecta en trastornos físicos: aumento da frecuencia cardíaca, respiración rápida, sudoración, tremores…
A ansiedade xa está presente na miña infancia, non lembro a miña infancia como tranquila, recórdome nerviosa, con múltiples medos. Véñenme á cabeza imaxes dun neno inquedo. Hai anos cada vez que vía un neno dicía, pobre, agora vexo nenos felices e cando os miro reconcilio coa miña infancia.
Cando era pequeno o peor eran os pesadelos. Soñei que estaba en espazos grandes e deformados, sentín unha sensación de inmensidade, de atoparme perdido. Esta sensación duraba ás veces durante o día e tiña moito medo de desaparecer na inmensidade. Antes poñíame moi nervioso e choraba moito, aínda hoxe choro moito.

LIBRARSE DA PRESENZA DA MORTE, O COLIBRÍ BRANCO
Estou deprimida e abatida, teño problemas económicos. Que máis pode saír mal? Ter un cancro?
Tes razón! Despois de pasar os meses de verán cunha das peores recaídas dos meus problemas de depresión e ansiedade e aínda sen terme recuperado, chegou o cancro.
Foi no mes de setembro cando a miña mente comezou a enviarme mensaxes: tiña algo no peito dereito. Non podía quitalo da miña mente e ata sentía dor, pero a dor desaparecía cando me esquecía. Déronme unha cita na unidade de mama o 4 de outubro, día do meu 47 aniversario. Non pensei que este sería un día de mala sorte, todo o contrario. Pedíronme unha mamografía de rutina, o xinecólogo non sentía nada. Recibín a cita para o 15 de decembro.
Ese día estaba moi nerviosa, molesta. Sentín un desexo enorme de marchar, pero sabía, como en todas as demais situacións, que non era a solución.
Fun facer unha mamografía e saín coa noticia do cancro.

O COLIBRÍ DE COR CARNE: O MEDO Á FEALDADE
Non son fea, son de beleza normal pero a miña obsesión é que son imperfecta.
Valoro a perfección e a harmonía e eu non o son.
Sempre me miro nas outras mulleres que vexo perfectas.
Pero que é perfecto? Quen son eu para valorar esa perfección?
As miñas referencias son modelos femininas, actrices, canons de beleza. A súa totalidade é impecable e cada detalle sofisticado. Só vexo o seu exterior. Como será o seu interior?Como serán persoalmente? Serán felices? Non é algo que me interese especialmente, só me interesa o seu aspecto exterior. Se escoito algunha mala noticia sobre as súas vidas, reafirmo que non teñen unha vida ideal; mesmo algunhas recoñecen algún complexo. Pero isto non me libera dos meus males.
Lembro que estes pensamentos comezan na infancia.
De nena víame, non digo fea, senón inacabada, borrosa. Custábame verme fisicamente e a referencia do meu aspecto estaba nas fotografías, eu era a da foto, así me recoñecía e na foto era fermosa, o que non estaba en harmonía era o meu interior. Tiven un interior triste.
A día de hoxe os recordos da miña infancia están nas fotografías, son os únicos recordos que teño, o resto borraron. Tampouco hai tantas fotografías, sempre me recoñezo nas mesmas.
A adolescencia é semellante. Crezo fermosa pero paréceme imperfecta.
Observo cada detalle do meu aspecto físico e quero cambialo. Cada día obsesióname unha parte do meu corpo e trato de ocultala, de facela desaparecer. Comparo todas as imperfeccións doutras persoas e busco un consolo para a miña. Vexo os defectos dos demais e pregúntome como poden vivir así? Aínda así, véxoos ben, contentos. Está claro que o problema é meu, o meu é unha obsesión.

O COLIBRI NEGRO: RECUPERAR O DESEXO DE VIVIR. CAZAR Á MORTE. LIBRARSE DO INSTINTO, IMPULSO, SUICIDA.
Dispóñome a morrer unha vez mais, e sinto a necesidade de contar todo o que me pasa.
Teño 47 anos e estiven varias veces a punto de morrer.
Todas as veces escribín a miña carta de suicidio, xa levo 7. É a miña forma de entender o que me pasa, poñer fin e reengancharme á vida.
Teño un trastorno depresivo recorrente que cursa con ideas suicidas.
O trastorno dos estados de ánimo, e particularmente a depresión, son os principais responsables da maior parte dos suicidios consumados.
Unha de cada dúas persoas que consuman suicidio padecen un trastorno depresivo, de xeito que este é o factor de risco suicida máis determinante.
Non existe unha única razón pola que as persoas deciden quitarse a vida. O suicidio é o resultado dun sen número de situación e factores (sociais, culturais, psicopatolóxicos e biolóxicos) que se combinan entre si para xerar un abano de comportamentos autolesivos que van dende a simple ideación pasaxeira ata o suicidio consumado.
O meu tipo de instinto suicida é melancólico: está relacionado cun estado xeral de forte depresión, tristeza excesiva que fai que non poida apreciar dunha forma normal as relacións que manteño coas persoas e as cousas do meu entorno.
Son un paciente cun estilo psicolóxico “integrador” (no que o paciente acepta a enfermidade, asume responsabilidade, intenta entendela, sinte medo ás recaídas pero intenta asumir o control).
Son o tipo de paciente que, despois de moitos anos de loita, acepta a enfermidade mental e intenta encaixala na súa vida diaria. Custoume moito chegar ata este punto….Nunca tiven un intento activo de suicidio, aínda que o instinto suicida acompañoume moitas veces.
Despois de levar sufrindo moitos anos desta enfermidade, tiven que facer grandes exercicios de reflexión para poder entender e aceptar o que me pasa e así poder seguir vivindo.

O COLIBRÍ VERMELLO.
O MAIS POTENTE AMULETO DE AMOR QUE EXISTE.
Vivimos en dúas cidades diferentes, sepárannos 1200 Km, vémonos cada 15 días. Nun prazo medio quizais poidamos estar xuntos, son os nosos propios traballos os que nos ancoran ao lugar.
Mentres, desespero, estou totalmente namorado dela e non quero perdela.
É a persoa máis fantástica que coñecín. É marabillosa!
Dende que nos coñecemos non consigo quitala da cabeza nin un segundo. Deitoume e levántome pensando nela.
É a única que quero, e aínda que non estaba nos meus plans, namorei dela.
Adóroa! É unha muller fascinante, é difícil non alucinar con ela. Síntome como nunha nube cada vez que a teño preto.
Fai un mes que está comigo a todas horas na miña cabeza, e o peor é que me encanta que estea na miña cabeza.
Espero que nunca deixe de quererme, aínda que non estea namorada de min.
Amor, desexo e felicidade, iso é o que me produce.
Quéroa moitísimo. Gústame querela aínda que sufra.
Sabes que es o único que quero e o único que necesito.
Cando estou con ela son exactamente eu.
Desperto e so penso nela.
E, Como pensas en min?